მე-200 საჯარო სკოლის განსაკუთრებული ბავშვები

ქეთი თიკანაშვილი
თბილისი, 10 ნოემბერი, 2008.


გლდანი, ქერჩის ქუჩა #22. წიწვოვანი ხეებით გამწვანებული სკოლის ეზო და მოფარღალალავებული საქანელები. სკოლის შესასვლელთან ახლოს საგუშაგოა. ირგვლივ ბავშვები მიმოფანტულან. მოუსვენრობით გამორჩეული 7 წლის ბექა თავის აღმზრდელს ჩაბღაუჭებია, ვერ ლაპარაკობს და მთელი მონდომებით _ ხელებით, ფეხებით, თავით, უხსნის რაღაცას.

ადრე აქ თბილისის #2 სკოლა-ინტერნატი იყო. მერე სკოლას დასახელება შეუცვალეს. იფიქრეს, სიტყვა `სკოლა-ინტერნატი” უარყოფითი დატვირთვის მატარებელია და განცალკევების, უცნაური გამორჩეულობის შეგრძნებას ქმნისო. ასე იქცა #2 დამხმარე სკოლა-ინტერნატი თბილისის #200 საჯარო სკოლად. სკოლაში შეზღუდული გონებრივი შესაძლებლობების მქონე ბავშვები სწავლობდნენ პირველიდან მეცხრე კლასის ჩათვლით.

სკოლის დერეფანში ერთმანეთს ცვლის სხვადასხვა დანიშნულების ოთახები: ჯგუფი_ბიჭების საძინებელი ოთახი, ისევ ჯგუფი_გოგონების საძინებელი ოთახი. საძინებელ ოთახებში 8-10 საწოლამდე დგას. საწოლებზე გობელენის მსგავსი ნაჭრებია გადაფარებული, კედლებზე კი ბავშვებს გაუკრავთ პლაკატები, ძირითადად ფეხბურთელებისა და ჰოლივუდის ცნობილი მსახიობების სურათები. დერეფნის კედლებზე გაკრულ სტენდებზე ნახავთ სპორტული შეჯიბრებების ამსახველ კადრებს. აქაური მოსწავლეები სხვა სკოლის ბავშვებს ხვდებიან. აქვეა სპეციალური ოლიმპიადის ეგიდით ჩატარებული ფეხბურთის ჩემპიონატის სურათები. “ეს მე ვარ! თასი რო უჭირავს, მე ვარ!”_ერთ ხმად ყვირიან მათე, ნიკა, ავთო, ხვიჩა...

ამ დროს კი ერთ-ერთ ოთახში სკოლის კიდევ ერთი მაცხოვრებელი, შორენა “ბრეიქდანსს” ცეკვავს. შორენას ოცნება ჯერ კიდევ დიდი ხნის წინ ყოფილა ბრეიქდანსის სწავლა. ახლა ოცნების ასრულების ეტაპზეა და მთელი მონდომებით ახდენს ნასწავლი ილეთების დემონსტრირებას. ბრეიქდანსში გავარჯიშებას შალახო მოსდევს. ბავშვებიდან ზოგი ტაშს უკრავს, ზოგი კი საერთოდ ვერ ამჩნევს შორენასა და მის თვითნასწავლ შალახოს. პატარა მარის, მაგალითად, თავისი აღმზრდელისთვის შემოუხვევია ორივე ხელი ფეხებზე, მუცლამდე წვდება და მთელს მუცელს უკოცნის. ”ყველას შენ როგორ უნდა კოცნო, შე ჭინკა!”- ”უბრაზდება” ქერა, ცისფერთვალება მარის რუსიკო ”მასწი”.

სკოლის დირექტორი, მარინა უჯმაჯურიძე, უკვე მერამდენედ იხსენებს მე-200 სკოლის კიდევ ერთ მოსწავლეს – საშკას: “ციგანი” საშკა შაკიროვი პატრულს მოუყვანია #200 საჯარო სკოლაში. ერთი წელი საშკა მშვიდად ცხოვრობდა ბავშვთა სახლში. მერე კი დედამ მიაგნო ”დროებაში’ გასული სიუჟეტით. ,,ციგნების ‘შანტრაპა’ დაგვადგა_საშკა გამოიყვანეთო“ - ღიმილით ყვება ქალბატონი მარინა. იმის მერე ასეა: დაბრუნება_გაპარვა; დაბრუნება_გაპარვა. იმიტომ, რომ გაიგო რა ”კაია” ქუჩა.

თუ ცნობისმოყვარეობა გძლევთ და დირექტორის კაბინეტში შეიხედავთ, მოსწავლეების ნამუშევრების დათვალიერებასაც შეძლებთ. ხალისიანი ფერების მთელი კორიანტელია: ყვითელი, ვარდისფერი, ცისფერი, თეთრი. კედელზე ჩარჩოში ჩასმული ნაქარგები კიდია: ლურჯ ფონზე თეთრი ცხენისა და ასევე თეთრი გოგონას სახეები, წითელ ფონზე შესრულებული ძალიან ფერადი ნატურმორტი და თქვენ წარმოიდგინეთ, იაპონელი გეიშებიც კი. აქვეა სიგელები, ფეხბურთის, ტენისისა და მძლეოსნობის შეჯიბრში მოპოვებული ჯილდოები.

საღამოვდება და სკოლაში სიჩუმე დგება, შორენა ამჯერად ეზოში ზის სკამზე. ოდნავ მოშორებით მათე და ბექა ქანაობენ საქანელაზე.